Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Was mijn vrouw een hoer?

van een man die lang de waarheid niet geloven kon

Nadat mijn vorige relatie, na vijfentwintig jaar, op de klippen was gelopen nam ik mij heilig voor alleen door het leven te gaan. Het verdriet was intens en mensonwaardig. Ik leed zowel fysiek als mentaal en was de wanhoop nabij. Het duurde maanden voor ik weer enigszins normaal kon functioneren en het heeft enkele jaren geduurd voor ik het volledig verwerkt had.
Toen ontmoette ik N. En werd ik, geheel tegen mijn voornemen in, smoorverliefd. Dat was niet zo moeilijk. Zij bezat de gave mij weer de zin van het leven te laten inzien en zij liet mij lachen. Gepassioneerd, zachtaardig, warm en slim. Zij had verrukkelijk lange benen, een prachtig figuur en stralende ogen. Dat zij uit Rusland kwam en drieëntwintig jaar jonger was kon mij niet deren. Wij spraken immers de taal der liefde. Het leven was voor het eerst sinds jaren weer waard om geleefd te worden.

Champagne en kaviaar
N. woonde diep in de provincie bij haar toenmalige vriend. Zij was van plan met hem te trouwen,had de bruidsjurk al in de kast hangen, maar verzon elk weekend een smoesje om bij mij te zijn.
Ik raakte in extase als zij zaterdagochtend uit de trein kwam en was bedroefd als ik haar zondagavond weer bij de Nederlandse Spoorwegen afleverde.
Dat zij op het allerlaatste moment zich uit dit voorgenomen huwelijk terugtrok deerde mij allerminst.
Ik was verliefd en gretig en niet ontvankelijk voor het risico dat mij dit lot ook wel eens boven het hoofd zou kunnen hangen.

Na twee maanden trok zij bij mij in en was het elke dag feest. Ik genoot van de verhalen uit Rusland. De gedichten van Poeskin die zij in voor mij onbegrijpelijk Russisch voordroeg en haar On-Nederlandse blik op de wereld. Evenzeer genoot ik van de ogenschijnlijk simpele, maar niet minder waardevolle zaken die een relatie zo aangenaam maken. Met onverwoestbaar plezier denk ik zelfs nu nog terug aan de wandelingen langs het strand, het uitgebreide ontbijt in bed en haar onovertroffen zalm bij kaarslicht.

Maar was een vrouw die met gemak mijn dochter had kunnen zijn wel te vertrouwen? Behoorde zij niet tot het leger economische gelukzoekers die een gewillige prooi zien in argeloze kerels die van fris en fruitig houden? En was het haar niet slechts om het Nederlandse paspoort en de inhoud van mijn portemonnaie te doen? Het kon niet waar zijn want daarvoor was het allemaal te sprankelend en te intens. Zij vormde een uitzondering op de regel, zo hield ik mijzelf voor. Maar was ik niet verblind?
Een jaar later was er champagne en kaviaar en zeiden wij “Da” tegen de ambtenaar van de burgerlijke stand.


Een glanzende limousine
Nooit was er ruzie. Een perfect koppel vormden wij. Natuurlijk waren er wel eens lichte irritaties, maar die werden niet uitgesproken en vakkundig onder het tapijt geveegd.
Een groot verantwoordelijkheidsgevoel had N. niet en zij bracht haar dagen liever in de PC Hooftstraat door dan zich te wijden aan haar inburgeringcursus. Gesteld op haar figuur trok zij liever baantjes in het zwembad dan dat zij op zoek ging naar een baantje om haar luxe levenswandel te kunnen bekostigen.
Ik kreeg er steeds meer moeite mee, maar hield wijselijk mijn mond. Omdat ik het sprookje niet wilde verstoren en overwoog dat het misschien wel begrijpelijk was dat Russen na 70 jaar bittere armoede onder het communisme nu massaal vallen voor Prada, Gucci en Dior.
Af en toe nam zij een baantje maar lang hield zij dit nooit vol. Zij kon zich maar moeilijk aanpassen. Kritiek op haar functioneren viel altijd verkeerd. Om haar dagen niet geheel in ledigheid te slijten besloot zij te gaan studeren en het is in die tijd geweest dat zij een advocaat, ene R. leerde kennen. Een wat louche figuur die ruim in de slappe was zat en zich verplaatste in een glanzende limousine. Daar kon ik met mijn ambtenarensalaris en abonnement van het openbaar vervoer on-mogelijk tegenop. Dat deze R. thuis nog een vrouw en twee kinderen had, mocht de pret niet drukken. Voor moreel gedoe was er geen belangstelling.



Mecenas ontpopt zich
R. heb ik nooit gezien, maar op de achtergrond was hij nadrukkelijk aanwezig.
Zo herinner ik mij een voorval op een zwoele zomeravond toen wij nog gelukkig getrouwd waren. N. en ik liepen in een winkelstraat en zij zag in de etalage een fraai, peperduur kostuum hangen waar zij haar zinnen op had gezet.
Nadat zij het in de paskamer had aangetrokken vroeg zij mij of ik het voor haar wilde afrekenen. Nu had zij nog geen week daarvoor een half maandsalaris uitgegeven aan nieuwe kleding. In de wetenschap dat ik ook nog de vaste lasten moest betalen liet ik haar weten dat dit misschien niet zo’n goed idee was. Ondanks onophoudelijk zeuren van haar kant hield ik voet bij stuk.

Maar N. wilde en zou haar zin krijgen en had zich voorgenomen de winkel alleen te verlaten met het gewraakte textiel onder haar arm. Zij greep haar mobiel, belde R. en met haar meest manipulatieve stemmetje wist zij hem zover te krijgen dat hij de rekening zou voldoen. Verbijsterd sloeg ik deze vertoning gade. Nog nooit was ik zo diep vernederd en gekwetst. N. kwam niets tekort en elke cent die ik kon missen was voor haar bestemd. En nóg was het niet genoeg en moest zij zich laten onderhouden door een voor mij wildvreemde vent. Dat zij in ruil voor die kleding misschien wel eens het bed met hem kon delen kwam niet bij mij op. Een sterk staaltje van zelfbescherming. Ik voelde mij tot op het bot vernederd, maar bleef vriendelijk.
Ik was ervan overtuigd dat zij van mij hield en ik wilde geen problemen maken, gehecht aan haar als ik was.



De vogel gevlogen
Drie jaar later kreeg zij het felbegeerde Nederlandse paspoort. Twee maanden later kwam ik thuis en zag verbijsterd dat een flink deel van de huisraad weg was. Zij was, als een dief in de nacht, vertrokken. Zij had haar vertrek zorgvuldig en in het diepste geheim voorbereid, als betrof het een militaire operatie. Een flat gehuurd, de bankrekening geplunderd en zelfs al een advocaat in de arm genomen. Terwijl ik nietsvermoedend op mijn werk zat had zij de verhuiswagen voor laten komen en ingepakt wat zij kon gebruiken. Die bewuste avond zou ik dineren in de stad. Toen ik met veertig collega’s aan het voorgerecht zat, ging mijn telefoon. Of ik even buiten wilde komen want het was "belangrijk”. Op de stoep voor het restaurant boorden zich vijf woorden in me die ik mijn hele leven niet meer zal vergeten.

"Ik ga bij je weg”. Een wredere manier om iemand af te serveren is ondenkbaar. Ontredderd bleef ik achter, met de prangende vraag “waarom in godsnaam?”
N. was nimmer erg open over haar gevoelens en deze keer al helemaal niet. Zij volstond met de mededeling dat haar liefde voor mij was weggeëbd. Als er geen liefde meer is, is er geen relatie en daar valt verder niet over te praten. Nederlanders polderen wat af maar wij Russen nemen gewoon een besluit.
Verder werd ik verwezen naar een gedicht van Boris Pasternak, die troosteloos beweert dat als eenmaal liefde weg is, zij weg blijft.

Mijn familie en vrienden beweerden dat het haar uitsluitend om het Nederlandse paspoort te doen was, maar dat kon of wilde ik niet geloven. Omdat haar liefde voor mij te zuiver en te intens was.
Er moest dus iets anders aan de hand zijn en ik besloot, tegen de verdrukking in, haar te blijven volgen.
Nu kon ik onmogelijk ook anders. Ik hield nog veel van haar. Ik was verscheurd door liefdesverdriet, de wanhoop nabij.

Zij had mij dan wel verlaten, de scheiding er in een paar weken doorheen gedrukt en via haar advocaat een meer dan vorstelijke afkoopsom weten los te peuteren, maar, meende ik te bespeuren, aan alles was te merken dat zij verward, onzeker en ongelukkig was en ook nog warme gevoelens jegens mij koesterde.
Zoals een ter dood veroordeelde hoopt dat de strop het zal begeven zo klampte ik mij vast aan elk minuscuul teken van genegenheid. Was het niet zo dat zolang er sprake is van emotie er een kans bestaat op herstel van de relatie? Niks Pasternak!

Haar gedrag werd vreemder en vreemder en ik meende zelfs symptomen waar te nemen die een opvallende gelijkenis vertoonden met het gedrag van een borderliner.
Dat haar relaties, zowel privé als op het werk, instabiel waren was me al bekend. Daarnaast sterk wisselende stemmingen en impulsiviteit. Maar ook leed zij aan boulimia en bespeurde ik bij haar een blijvend gevoel van leegte. Als mijn analyse juist was, dan was zij niet de profiteur die mijn omgeving mij voorhield, maar was zij psychisch flink in de war en dat kon ik haar toch onmogelijk verwijten. En als zij ziek was dan zou zij toch ook weer beter kunnen worden. Zou het dan niet weer goed komen tussen ons?



Een boze schoonmoeder
Er zijn één miljoen meer vrouwen dan mannen in Rusland. Alcoholisme is er de oorzaak van dat de gemiddelde Rus slechts 58 jaar wordt of anders sneuvelt hij wel in één of andere zinloze oorlog.
Wil je als vrouw slagen op de overspannen huwelijksmarkt dan moet je goed voorbereid zijn. De opvoeding van N. stond geheel in het teken van deze voorbereiding.
Zo werd haar verteld dat het grootste doel is een man te verschalken die veel verdient, niet te veel eisen stelt en zorgt voor nageslacht. Betekenisvol werd er aan toegevoegd dat wat de man verdient de vrouw vervolgens uitgeeft.

Om dit te bereiken werd er veel aandacht aan haar uiterlijk besteed. N. werd gemodelleerd naar de covers van glossy magazines. Dreigde zij eens te dik te worden dat werd zij direct op een dieet van worteltjes en water gezet. Het is in die tijd dat de eerste verschijnselen van boulimia zich openbaarden.
Op vileine wijze werd haar voorgehouden dat mannen, rijke mannen wel te verstaan, de sleutel zijn tot een zorgeloos en luxe bestaan

Ik heb mij altijd verbaasd waarom ik zo gastvrij door haar moeder werd ontvangen. Het ligt toch niet erg voor de hand dat je staat te juichen wanneer je dochter met een man thuiskomt die met gemak haar vader had kunnen zijn. Dat mijn boze schoonmoeder in mij de springplank naar het rijke westen zag wilde ik toen nog niet inzien. Dat zij in mijn portemonnaie het beoogde zorgeloze bestaan voor haar dochter zag al evenmin. Dat ik een generatiegenoot van haar was nam zij gemakshalve voor lief.

Geluk wordt afgemeten aan geld en dit beheerst haar leven. Zij haalt haar neus op voor mensen die het wat minder breed hebben, haar verfijnde smaak is in wezen niets meer dan snobisme. Ik was geslaagd voor deze lakmoesproef en werd door haar geaccepteerd, maar ook niet meer dan dat.



Van kwaad tot erger
Op een avond belde zij mij op en vroeg hulp, omdat zij belaagd werd door haar buurman, tevens huisbaas. Ik spoedde mij naar Leiden en probeerde de ruzie te sussen. Hij wilde haar op straat zetten, omdat er in zijn ogen teveel heren de trap op kwamen. Heilig geloofde hij dat zij een bordeel boven zijn hoofd was begonnen. Wat ik ervan denken moest wist ik niet, maar ervan opknappen deed ik niet bepaald.

Een andere keer hield zij om een uiterst vage reden een bezoek van mij af. Ik vertrouwde het niet en besloot eens poolshoogte te nemen. Vanachter een struik zag ik haar in een gereedstaand Jaguar stappen, de bestuurder innig omhelzend.
Wij bleven contact houden met elkaar. Ondanks alles.

Soms dagelijks en soms weken niet. Wij belden, mailden en wij kwamen bij elkaar over de vloer, gingen samen uit en deelden zelfs het bed. Soms herkende ik in haar weer de vrouw waar ik als een blok voor was gevallen. Dan was zij zachtaardig, attent en gepassioneerd, maar vaker ontpopte zij zich als een kille, afstandelijke en meedogenloze vrouw die mij tot diep in mijn ziel wist te kwetsen. Stug hield ik vol. Eens zou het goed komen, al kon ik dat onmogelijk nog rationeel onderbouwen.

Het ging van kwaad tot erger. Zij vestigde zich van het wat saaie Leiden in het meer profane Amsterdam en stortte zich volop in het uitgaansleven, waarbij zij menige one night stand in haar door mij in elkaar geknutselde IKEA bed ontving. Zij raakte zwanger van een niet oplettende bankier en vroeg onbeschaamd of ik mij misschien wilde opwerpen als de vader van hun kind.
Achter deze kinderwagen lopen zag ik mezelf echter niet. Zij kreeg vervolgens een miskraam, werd opnieuw zwanger van dezelfde kamikazepiloot en kreeg wederom een miskraam. En passant klopte zij die bankier nog wat geld uit de zak. Zij hield hem voor dat zij door de zwangerschap niet kon werken en de huur toch betaald moest worden.

Bij elke emotionele klap die ik te verwerken kreeg voelde ik de afstand tussen ons groter worden. Mijn hoop op herstel van de relatie vervloog, steeds verder.



Aap uit de mouw
Twee jaar heeft de periode van balanceren tussen hoop en wanhoop geduurd, maar eindelijk kwam de aap uit de mouw. Zij berichtte mij van een ander te houden en met hem zelfs een liefdesnestje te delen. Haar vlijmscherpe dolk doorboordde mijn hart toen ik hoorde dat R. haar nieuwe liefde is. Of slachtoffer, het is maar hoe je het ziet.

Vanaf het moment waarop hij zo genereus haar nieuwe kleding betaalde heeft N. voortdurend in angst geleefd dat hij uiteindelijk toch voor zijn vrouw en kinderen zou kiezen en zij met lege handen achter zou blijven. Nu hij zijn vrouw verlaten heeft is die angst vervlogen en heeft zij hem volledig in haar macht. In diezelfde periode heeft zij mij achter de hand gehouden: voor als het onverhoopt met R. niets zou worden. Opportunistisch, berekenend en dit alles met minachting voor mijn gevoelens.

Ik werd door haar dus aan het lijntje gehouden, maar was het ook niet andersom?
Was ik niet blij dat het lijntje nog bestond, mijn enige houvast in barre tijden?
Het gaf mij toch hoop dat het misschien eens goed zou komen?

Hoe bestond het toch dat ik mij zo lang op de been hield met opmerkingen als “ik mis je” en “ik wil het weer proberen”. Als puntje bij paaltje kwam gaf zij niet thuis en stond mij weer een nieuw vernedering te wachten. Verstandelijk wist ik wel dat het valse hoop was, maar waarom wilde het hart dan niet luisteren?



Kerstboom
Ik bleef van haar houden omdat ik tegen beter weten in hoopte dat zij tenslotte weer zou worden wie zij was toen ik haar voor het eerst van het station ophaalde.
In het laatste stadium, anderhalf jaar na haar heimelijke vertrek, deed ik nog dingen voor haar die laten zien waartoe een man met valse hoop in staat is. Achteraf grenzend aan het ongelofelijke.
Ik schreef haar sollicitatiebrieven, nam haar mee naar de opera en verrichtte klusjes in haar huis.

Op eerste kerstdag belde zij mij vanuit Amsterdam. Haar moeder logeerde bij haar, zij miste de sfeer die zo kenmerkend is voor dit feest. Kon onze vertrouwde kerstboom niet eens naar haar komen?
Logisch dacht ik, ze zit met haar moeder, zonder minnaar en mist mij.
Ik klapte onze plasticboom in elkaar en spoedde me naar Amsterdam. Daar gebeurde het. Ik, de verraden en versmade man, stond de kerstboom voor haar op te tuigen. De kerstboom, onze kerstboom, inmiddels mijn kerstboom want bij haar uitbraak door de verhuizer vergeten…..

Heel even, misschien maar een minuut, ontfermde zich een droom over mij: dat alles weer zoals vroeger was. Dat moment van dromen was mijn karige beloning. Op diezelfde middag ontving zij een sms. Aan haar gezicht meende ik te zien dat het van R. of van de kamikazepiloot afkomstig was. Hoe kon ik zo gek zijn om de kerstboom op te tuigen voor een vrouw die mij bedrogen en bestolen had?

De boom had zij te leen, ik zou hem terugkrijgen als haar moeder vertrokken was. Nu R. mijn plaats heeft ingenomen is er geen reden meer om fatsoenlijk te blijven. Zij is op haar besluit teruggekomen, naar de boom kan ik fluiten. Het is ronduit gruwelijk als ik mij bedenk dat zij komende kerst met R. onder mijn boom zit, hebzuchtig graaiend naar de geschenken om haar honger naar luxe te stillen.

Nu ik dit achteraf opschrijf bekruipt mij schaamte, zo sterk, dat ik in de verleiding ben om die hele kerstboomgeschiedenis maar weer te schrappen uit de tekst. Schaamte om mijn uitsloverij voor iemand die mij gruwelijk te grazen genomen heeft.



Tot de laatste druppel
Zij is narcistisch, heeft zich ontpopt als een ordinaire profiteur en gedragen als een goedkope, maar peperdure hoer. Ik was slechts een schakel in haar nietsontziende honger naar financiële welstand. Dat zij hierbij op grove wijze misbruik heeft gemaakt van mijn gevoelens die zuiver en intens waren is ronduit schandalig. Maar ja, dan had ik maar niet zo naïef moeten zijn om te denken dat zij voor mij koos in plaats van voor mijn portemonnaie…..

Een paar maanden hoorde ik niet veel. Maar nadat zij zich een tijdje door haar moeder in Rusland had laten verwennen ging mijn telefoon. Of zij mij misschien niet weer eens zou komen opzoeken?
Mijn hart sprong op, zou het wonder van haar terugkeer naar mij zich dan toch voltrekken? Zou ik dan toch gelijk krijgen, dat na een langdurige geestesziekte, haar liefde voor mij het zou winnen?
Ja, antwoordde ik. Met ingehouden blijdschap. Natuurlijk, mijn hoop zou nu juist blijken. De aanhouder wint. Ware liefde wint altijd!

Mijn geluk was achter van korte duur. Zij was er “niet op gekleed”, dus kon onmogelijk direct komen. In het weekend zou ook niet lukken want zij moest één en ander met haar huis regelen.
Vreemd dacht ik, de instanties werken toch niet in het weekend? De week erna was ook niet mogelijk omdat zij dan moest werken. Weer vreemd, heeft zij dan vanuit Rusland gesolliciteerd, en met succes?

Ik voelde mij opnieuw opzij gezet en kon het niet meer opbrengen om met zo weinig genoegen te nemen. “Wij zouden nog vrienden kunnen blijven”, probeerde zij maar dat leek mij uitgesloten. Bij vriendschap is er sprake van wederzijds respect. Zij minachtte mij en ik, na alles wat er gebeurd was, haar inmiddels ook.
Ik was moegestreden en wilde er nu definitief een punt achter zetten. Zij vond het prima. Aan zes jaar N. in mijn leven kwam abrupt een eind. Een emotioneel moment dat zij wreed verstoorde door nog eens aan te geven dat ik de kerstboom niet terug zou krijgen, maar zij nog wel enkele euro’s over zou maken die ik nog van haar tegoed had. Waarom in het één wel en het ander niet vroeg ik mij af. Toen ik mijn afschrift van de bank ontving werd mij dit pijnlijk duidelijk. Achter haar naam stond haar nieuwe adres: dat van R. Dat moest er nog even ingewreven worden en was haar wel een paar euro waard.

Mijn hart stond stil. En vanuit die stilte voelde ik een verzengende woede oplaaien. Misdadig!
Ja, zó had zij zich tegenover mij gedragen.

Ook R. zal zij tot de laatste druppel uitknijpen als was hij een citroen. Waarna zij hem zal laten vallen, zoals zij dat ook bij mij gedaan heeft: om vervolgens haar pijlen te richten op een nog grotere vis. Heren, u bent gewaarschuwd!

 

Verdriet
Na het stuklopen van mijn eerste relatie nam ik mij voor alleen door het leven te gaan. Niet opnieuw beginnen en het risico lopen dat het weer misgaat met alle gevolgen van dien. Pijn om een verbroken relatie knakt je leven. Eén keer is meer dan genoeg.

De geschiedenis heeft zich herhaald, vele malen heviger maar wezenlijk anders.
Na vijfentwintig jaar afstand nemen van je relatie doet pijn. De liefde was toen zo goed als opgedroogd, maar het was toen vooral de angst om alleen te zijn die mij opbrak. Met N. was het duidelijk anders. Ik hield nog zielsveel van haar. Het had te kort geduurd. Ik wilde nog zoveel van en met haar genieten.

In het begin was het vooral de pijn over het verlies en de boosheid over de manier waarop zij de relatie had beëindigd. Ik vertoonde de symptomen die zo kenmerkend zijn voor liefdesverdriet.
Slapeloosheid, slecht eten, gebrek aan concentratie en eindeloos piekeren, 24 uur per dag.

Daarna was mijn focus volledig gericht op herstel van de relatie. Ik meende daartoe voldoende aanknopingspunten te zien. Het is juist deze periode die te lang heeft geduurd en psychisch zo belastend was, omdat het gebaseerd was op valse hoop. Waar ik mij vastklampte aan elk minuscuul succesje bleek dit achteraf slechts bedoeld om mij keurig aan het lijntje te houden.

Ik was blind voor haar ware motieven, omdat ik obsessief gericht was op herstel van wat zo smadelijk verloren was gegaan.
Ik liet mij kwetsen, accepteerde elke vernedering en begon aan mijzelf te twijfelen. Als er al sprake zou zijn van herstel van de relatie, dan zou ik toch als was in haar handen zijn. Zij zou mij als nooit tevoren manipuleren. Ik zou altijd met de angst leven dat er op de achtergrond weer een vent met een glanzende limousine actief is.

Nu zij mij heeft laten weten dat er officieel een ander in het spel is, bevordert dit wel de aanvaarding van wat al zo lang in de lucht hing. Dat zij hierbij misbruik heeft gemaakt van mijn gevoelens maakt dat liefde heeft plaatsgemaakt voor woede en minachting en ook dat heeft een helende werking.

Mij opnieuw voornemen de rest van mijn leven alleen te blijven zal ik niet meer doen. Wel zal ik voorzichtiger en minder naïef zijn. Dat heeft de relatie met N. mij wel geleerd.



Peter (contact met de schrijver is eventueel via de redactie mogelijk)